Осылайша екі тарапқа бөлініп кеткен бұл семьяның бұдан кейінгі он жыл ішінде қай жағы қандай өмір кешкені маған мәлім емес. Шойда қалғандардың құжырадан кетсек, Қойыстан хабар-ошар ала алмаймыз деп, қазақ арасына көшпегені анық. Өйткені, Қойыс елге оралғаннан кейін оларды Жайықтаң батыс жағындағы Бақсай /Боқсақ/ өзенінің бойына Шойдан алғызады. Мұны да Сыланың кейініректе кіші келіні Сәрбиге айтқан бір сөзі растайды: Сәрби әжем «енеміз сөйлегенде татар сөзін араластырып отыратын» деуші еді, дәлелдеу үшін ол ұлы анамыздың мына бір сөзін неше дүркін айтқаны есімде: «Ақкүшік пен Таңатар мені күймеге отырғызарда үй ішінен бір нәрсе де алғызбай, барысын да татар үйіне тастап кетті» — деген екен Сыла. Осының өзі-ақ олардың Қойыс келгенше қоныс аудармағанын аңғартады.
Енді Қойысқа келейік. Қойыс Қазанда алты жылдан артық болмаған деседі. Соған қарағанда ол духовная гимназия дейтіннен әрі асып оқымаса керек. «Духовная» дейтін себебім – оның бес дәрежесінің біреуі молдалық болған /ол құран сөзін тәржімалай білген/ көрінеді. Және де ол орысша мен татаршаны ана тілі деңгейінде меңгерген көрінеді. Мұның бәрі тек қана әлгі айтылған мектеп қабырғасынан алынатын білім. Қойыс әрі әнші, ән шығаратын /«Қойыстың қоңыр әні» әлі де айтылады/, әрі ақын /«Адай ақынмен айтыс/ болған. Осының бәрінің үстіне ол еліне әкім боп оралған. Оның әлгі ел аузында қалған бес дәрежесіне енетін қыры-сыры осылар.
Әрине, Қойыс Қазанда оқи-біле, не бір озық үлгілерді көре келе бойында бұғып жатқан өнер көздерін ашуы әбден ықтимал. Ал, әкімдікке келсек, оны ол жерден ешкімнің де әкім етіп жіберуі үмкін емес. Ол, тегінде, оқуды бітіргеннен кейін өз губерниясына келіп, соның бір жерінде үш-төрт жылдай қызмет атқарса керек. Әйтпесе өз ауылына бірден ліпитот /депутат/ болып келе алмас еді.
Қойыстың молдалығын әкімдігі жеп қойған. Сондықтан оның ол мамандығын сол уақыттың өзінде де ешкім білмеген. Өйткені, ол ешкімге ішірткі беріп, ешкімнің жаназасын шығармаған. Ал, Еділ, Жайық аралығына кең тараған әншілігі мен ақындығына лауазым тигізген залал – мүлде басқаша, қайран дүлдүл бабамның түбіне жеткен, ажалынан бұрын өмірінің орта шенінде өлтірген – сол әкімдігі болатын. Оған сәл кейінірек тоқталамын.
Қойыс елі Нарын құмының түстік-шығыс жақ бөлегінен басталып, қатқылдық шеті орыс байларының жерімен шектеседі екен. Соған байланысты оның өзі де жыл маусымына қарай мекен өзгертіп, күз бен қыс айларын Бақсай өзенінің бойындағы Қамысқала селенінде, көктемді құм жиегіндегі Сорқабақ дейтін жерде, шілдені құм ішіндегі Басыбай аталатын қорығында өткізеді екен. Мен бұны Қойыстың ақын, әншілігін танытатын бір деректі үшін айтып отырмын.
Ақкүшік, Таңатар дейтін екі кеңесші серігі, Көк көз Нұрым есімді батыры қайда да Қойыстың өзімен бірге жүрулі. Бұлар сапар шыққанда көбінше әнмен жол қысқартады екен. Қойыс репертуарында «Қоңырша», «Жанайраш», «Қара балық» секілді көптеген қазақ әндері, татар, орыс әндері де болған деседі. Жә, енді әлгі деректі айтайын.
Жазғы желсіз тымық таң рауанында түйе сауғалы шыққан Қамысқала қатындары Қойыстың Сорқабақтан салған әнін анық есітіп жүрген. Ал, салт атпен желе жортқан өздері бұл жерге сәске түс шамасында келіп жетеді екен. Өйткені, бұл екі аралықта отыз бес шақырымдай жер жатыр. Осынша қашықтыққа демі жеткен зор дауысты ел осы күнге дейін аңыз сипатында айтады. Әрине, бұл аралықтағы жердің жазықтығы мен таңғы ауаның тұнықтығы дауысты алысқа алып қашуы заңды. Бірақ, соның өзінде де мұншалық жерге дауыстың дауысы ғана жете алса керек. «Париждың жазғы театрында Әміре Қашаубаев салған ән, звукомермен өлшегенде, 27 км. қашықтықты қамтыған» дейтін де сөз бар қазақта/.
Үлкен дау-шар талқысында немесе жеңіл-желпі әзіл-оспақта да тапқырлық таныта жүріп, Қойыс асқындар айтысына аса көп араласпаған секілді. Тегінде, ол өз лауазымынан қаймықса, сол лауазым айтыс ақындарының да алдарынан кесе көлденең тұруы ғажап емес. Аты-жөні бізге белгісіз бір адай ақын бұл кісімен айтысқалы Басыбай қорығына барулы. Сонда азын-аулық ақындық қақтығыс болған көрінеді. Екеуінің де сөздері түгел емес, жеке-жеке шумақтары біздің бала кезімізде бағзы бір шалдар аузында жүрді. Менің жеті жасымда бір көзіме ақ түсіп, соны ішірткімен емдемек болған Сапар есімді адай молда әлгі қақтығыстағы Қойыс сөзінен мынадай шумақ айтқаны есімде:
Келіпсің айтысуға адай бала,
Жеңіліп кетер еді-ау талай бала
Қойыстың бір өзінде бес бәйбіше,
Біздердің тәрбиеміз қалай бала?!
Осы өткен сексен алтының ноябрінде бір шаруасымен менің жиенім /жасы үлкен/ Кенжеғали Досжанов /Қойыстың Аққыз атты немересінен туған/ Алматыға келіп, біздің үйде болды. Ол кісі «мұндағы» бес бәйбіше» біз айтып жүрген «бес михнат» деген сөздің орнына қыстырылған бөтен сөз екен. Қойыста үш әйелі болған» деп, солардың аттарын атады. Ал, жарай-ды, солай-ақ болсын. Молда адайлығына тартып, мені алдасын-ақ. Әңгіме басқада. Атап айтсақ, адай молда да, Кенжекең де бұл сөзді айтыстың алғашқы қыздырма шақырығы /вызов/ сипатында түсіндірмек болады. Шынында екеуінікі де қате түсінік: мынау өлеңде «талайыңды жеңер едім-ау, бірақ, мен ақындық өнердің бұл түрімен айналысуды ыңғайсыз көремін ғой» дегенді аңғарту бар. Әлгі жердегі екі сөз шынында да «бес михнат» /дәреже/ шығар. Өйткені, оны айтыстан бес қатын шеттете алмас еді.
Айтқысы келсе, өлеңді сол минутында төге салатын қабілет Қойыс бойында болған. Оны «Шандоз» деп аталатын асыл тұқымды айғыры уланып өлгелі жатқанда үйден шыға бере айтқан мына бір сөзі дәлелдейді:
Жылқы мал өзге малдан сүйерім-ді.
Жылқы өлсе аллам білер күйерімді.
Байы өлген тұл қатындай қуаланды-ау,
Қайтермін сенің «Шандоз» үйіріңді?!
Осылай өмір кешкен әнші, ақын Қойыстың бұл қасиеттері оған өзінен бұрынғы қай буыннан ауысса да, әйтеуір әріден келе жатқаны анық. Оған әлгі оқу қонбаған ағасы Қожбаннан аса күшті Досжан ақынның тууы дәлел. Кейбір шығармалары Қаз. Ғалым Академиясының қорында сақтаулы Досжан ақынға да кейін тоқталамын. Оған дейін Қойыс ақынның, жоғарыда айтқанымдай, ажалына себеп болған әкімдігі төңірегінде бір сыдырғы білгізуімді өзіме парыз санаймын. Оның қай тұста өмір сүрген адам екенін де осы оқиғаға байланысты аңғарта алсам керек.